Voetballen en uit de kast komen zijn anno 2020 nog steeds een gevoelige combinatie, ondervond ook Mike Gerritsen. "Ik wilde eerst wachten tot mijn dertigste. Dan ben ik misschien wel gestopt met voetbal en is het allemaal makkelijker. Maar dat is de makkelijke weg, die hoef ik niet te bewandelen", vertelt hij na zijn coming-out.
De knop ging om
"Vrijdagnacht werd ik wakker, de knop ging om. 'Ik heb hier geen zin meer in, deze ongein, ik ben er klaar mee', dacht ik." In de dagen nadat hij uit de kast is gekomen is hij overladen met berichten, bij M vertelt hij zijn verhaal. "Die vrijdagnacht heb ik alles van me afgeschreven. Voor mijn ouders, mijn broertje en mijn oma.” Ineens was daar het moment waarop hij het tijd vond om open te zijn. “Wat anderen daarvan vinden, dat vind ik niet meer zo belangrijk. Het gaat mij er vooral om dat mijn dierbaren en mensen om mij heen waar ik veel om geef - en vooral de voetbal, daar was ik eigenlijk het meest bang voor - dat zij het accepteren."
Zondag mijn coming-out gehad bij mijn familie, vrienden en de ⚽️...
Moeilijk aangezien ik speler en trainer ben, maar het beste en volledige acceptatie! Blijkbaar geheel onverwachts en hopelijk een opstap voor anderen, want er zijn er meer zoals ik. #comingout #amateurvoetballer pic.twitter.com/cu4OcfTsqv
— Mike Gerritsen (@MikeGerritsen9) November 23, 2020
Niet alleen voor zijn eigen ouders en vrienden heeft Mike zijn verhaal opgeschreven. Ook de ouders van het team dat hij training geeft, de spelers, de jongens uit het team waar hij zelf in speelt… Allemaal heeft hij hen een bericht gestuurd of opgebeld. "Alle reacties zijn goed, zelfs van de buitenwereld heb ik niet een negatieve reactie ontvangen."
Er zijn er meer zoals ik
Na zijn omgeving te hebben ingelicht komt Mike ook uit de kast op Twitter. 'Moeilijk aangezien ik speler en trainer ben, maar het beste en volledige acceptatie! Blijkbaar geheel onverwachts en hopelijk een opstap voor anderen, want er zijn er meer zoals ik', schrijft hij. "Ik ken er zelf geen een", zegt Mike. "Er is nog een hele lange weg te gaan", zegt ANP sportjournalist Thijs Smeenk. "Er zijn natuurlijk veel meer ‘Miken’ in deze wereld."
Ik was bang dat mensen mij anders zouden beoordelen
"Voetbal is echt alles voor mij. Het team dat ik nu train ken ik al acht jaar. Ik was bang dat mensen mij anders zouden beoordelen, mij anders zouden zien. Ik was bang dat mijn respect als trainer zou wegvallen. Of dat mensen er verkeerd tegenover zouden staan en je op lange termijn op die plek niet meer thuis voelt en het idee hebt dat je niet meer welkom bent... Dat geldt ook voor het team waar ik zelf in speel, je staat toch iedere week met die gasten onder de douche." Dat zijn allemaal die dingen waarbij je je afvraagt hoe dat in de toekomst zal moeten, vertelt Mike. "Ik zag daar gewoon geen oplossing voor. Tot die vrijdag."
800 leden, geen één homo
"Ik dacht eerst, ik wacht tot mijn dertigste. Dan ben ik misschien wel gestopt met voetbal en dan is het allemaal makkelijker. Maar dat is de makkelijke weg, die hoef ik niet te bewandelen. Bij ons op de club zijn zo'n 800 leden", daarvan is er niemand behalve hijzelf openlijk homo, vertelt Mike. "Dat is natuurlijk onzin."
Homo is het meest gebruikte scheldwoord in de voetballerij, vertelt journalist Thijs. "Het is een enorme machowereld. Ik vind het wonderlijk. Als je kijkt naar de ontwikkelingen de laatste tien jaar in Nederland is het op alle gebieden van diversiteit en genderidentiteit snel omhoog gegaan. De voetbalwereld is een wereld die achterblijft." Er zijn veel jongens die homo zijn en last hebben van de houding in de voetbalwereld, jongens die om die reden afhaken. "Dat is natuurlijk doodzonde", zegt Mike. "Dat gun je niemand."
Macho's en kleedkamerpraat
De kleedkamerpraat, schelden met het woord ‘homo’ en de machocultuur. "Het is voor mij een reden geweest om te stoppen toen ik vijftien was", vertelt Thijs. "Ik vond het spelletje zelf nog heel leuk, maar als je gaat puberen dan gaan de gesprekken in de kleedkamer steeds meer over uitgaan, meisjes." De vraag waarom hij nooit een vriendinnetje had komt steeds vaker terug. "Je kunt het jezelf veel makkelijker maken - dacht ik - door te stoppen en die gesprekken niet meer te hebben. Achteraf heb ik daar spijt van, maar ik begrijp die keuze wel."
Er moeten voorbeelden komen
"Het moet allemaal niet meer uitmaken", zegt Mike. "Ik hoef zelf niet het voorbeeld te zijn, maar er moeten wel voorbeelden komen." Rolmodellen zijn nu eenmaal belangrijk, bevestigt hij. Die moeten er zijn. "En het liefst dan ook iemand die goed in de gemeenschap ligt, waar iedereen van denkt: 'Dat is een super gozer'. Die rolmodellen zijn er eigenlijk binnen heel Europa niet."
Bekijk hieronder het gesprek:
