'Dit is waar ik mee leef, open zijn maakt het draaglijker', luidt de kop van het artikel dat ruim een jaar geleden verscheen over mij en mijn transitie. Tijdens dit interview vertelde ik openhartig over hoe ik op dat moment in mijn transitie stond. Als ik de kop nu teruglees, schaam ik me er vaak voor; het klinkt zo zwaar. Ik probeer dan tegen mezelf te zeggen dat ik me er niet voor hoef te schamen - dit was nou eenmaal hoe ik er op dat moment in stond.

Geschreven door redacteur Beau Geraeds. 

Beau Geraeds

Ik heb dingen vanuit twee perspectieven kunnen ervaren. Eigenlijk gek hè, dat dingen veranderen wanneer je anders wordt gezien door de maatschappij. Zo voelde ik me in het verleden onveiliger in het donker op straat – ik voelde me kwetsbaar, werd voor mijn gevoel meer bekeken en zo nu en dan werd er wat geroepen. En geloof het of niet: tegenwoordig word ik serieuzer genomen dan ooit, vooral door mannen. Dit merk ik bijvoorbeeld tijdens telefoongesprekken met een klantenservice en aan de kassa bij de supermarkt. Dat zegt helaas veel over de wereld waarin we leven.

Het interview

Ineens hoorde klussen erbij

Zó serieus dat mensen er soms vanuit gaan dat ik ineens andere dingen kan. Zo is er eens tegen me gezegd: 'Je moet nu natuurlijk wel wat beter worden in klussen, hè. Dat valt dan weer tegen voor een man.' Ik antwoordde hierop met een ongemakkelijk lachje. Ik heb twee linkerhanden en ik weet dat het niet intelligent (wel grappig) is dat ik pas vorig jaar het verschil tussen een schroef en een spijker ontdekte. Maar wat maakt het uit? Ik doe graag andere dingen.

'Nu mag je natuurlijk niet meer zomaar huilen. Dat doen jongens niet.'

Ik ben tegen het stigma aangelopen dat mannen mietjes zijn wanneer ze hun emoties uiten, of überhaupt wanneer ze gevoelig zijn. Er is kort na mijn coming out eens letterlijk tegen me gezegd: 'Nu mag je natuurlijk niet meer zomaar huilen. Dat doen jongens niet.' Dit heeft me geïnspireerd om de tekst Boys (don't) cry onder mijn rechterknie te laten tatoeëren – bedankt voor de inspiratie. Gevoelens durven uiten is juist aantrekkelijk, als je het mij vraagt.

Boys (don’t) cry

Fist bump? Knuffel?

Masculiene begroetingen – daar heb ik écht aan moeten wennen. Vanaf het moment dat andere jongens mij zien als de jongen die ik ben, doen ze die 'stoere begroetingen' ook bij mij. Voor de meeste mannen is dit vanzelfsprekend, ze zijn ermee opgegroeid. Ik vraag me nog wel eens af: geef ik alleen een boks, of sla ik ook nog als een bokito met een vuist tegen mijn borst? Gelukkig zie ik de lol hier wel van in.

Lees ook:

Van gemiddeld 180 naar 120 Hz

Op 2 april begon ik met het smeren van testosteron (in gelvorm) op mijn armen en benen. De eerste dagen nadat ik begon, was ik extreem vermoeid – ik kon weinig doen. Maar al snel gingen de hormonen hun werk doen, op een positieve manier. Na 3 à 4 weken begon mijn stem al een beetje te veranderen en na ongeveer een maand spotte een huisgenoot mijn eerste donkere snorhaar. Intussen is mijn buiksnor aan het groeien, wordt mijn stem lager, word ik niet meer ongesteld en voel ik me sterker.

Voice update: 1 dag, 02-04-2021; 2 maanden, 02-06-2021; 4 maanden, 02-08-2021

Een chest om van te dromen

Eerder deze zomer kreeg ik de operatiedatum voor mijn mastectomie: 23 september 2021 is het zover (mastectomie is een borstverwijderende operatie. Een andere veelgebruikte term is top surgery). Dan ga ik onder het mes om de platte borstkas te krijgen die ik altijd al had moeten hebben. Hoe ik me daarbij voel?Vooral heel opgetogen, ik kijk ernaar uit. Het is ook meer in mijn gedachten nu het dichterbij komt. Na de operatie wekenlang continu een strakke band om mijn borst; dat geeft me wel een beetje spanning. Hier probeer ik mezelf zo goed mogelijk op voor te bereiden. Tips daarvoor zijn dan ook meer dan welkom ;).

Ik weet dat er mensen zijn die verhalen over (gender)identiteit, transities en LGBTQIA+ niet willen lezen, zeker nu er vanwege Pride meer over is verschenen. Bij deze even de disclaimer dat ik dit stuk niet voor hen schrijf. Ik deel mijn ervaringen om herkenning aan anderen te bieden, te laten zien hoeveel goeds een transitie kan brengen en te delen hoe ik steeds een stapje dichterbij mezelf kom.