Heb je jezelf ooit afgevraagd waarom er geen vrouwen meerijden in de crème de la crème van het wielrennen? Deze vrouwen zijn daar voorgoed klaar mee en laten dat op een ludieke manier zien!

Afgelopen weekend besteeg wielrenner Dumoulin na jaren van Nederlandse afwezigheid de tweede plek op het erepodium van de Tour de France. Het was al even geleden, namelijk in 1990, dat Erik Breukink als laatste Nederlander het eremetaal mee naar huis mocht nemen. Een enorme prestatie van Dumoulin dus. Maar voor we het weten, zijn we de bijzondere prestaties van wielrenster Annemiek van Vleuten, die nog geen maand geleden de Giro Rosa won en niet veel later óók La Course binnen sleepte, alweer vergeten.

En dat is precies hoe het gesteld is met het vrouwen wielersport. De aandacht en mogelijkheden voor vrouwenwielrennen worden groter, maar op gelijk niveau met het mannenwielrennen, zijn ze zeker nog niet. Want, waar is die Tour voor vrouwen toch gebleven?

Deze afwezigheid constateerde een groep vrouwelijke amateurwielrenners ook. En omdat deze vrouwen dit maar al te graag anders zien, organiseerde de club ‘Donnons des Elles au Vélo J-1’ in 2015 voor het eerst de Tour, maar dan in een speciaal jasje voor vrouwen. Oók dit jaar gingen de dames weer van start.

Tour de France maar dan net even anders

Het principe is eigenlijk heel simpel: een dag voordat de mannelijke Tour wielrenners de etappes over bergen, dalen en kasseien trotseren, wagen de vrouwen zich aan de route. Een groep van dertien vrouwelijke wielrenners leggen exact dezelfde route af als de daadwerkelijke Tour. 21 etappes over maarliefst alle 3351 kilometer. Dat  alles om de terugkeer van een Tour de France voor vrouwen te promoten.

Waar bij de echte Tour de France de wegen worden afgezet of met flinke mankracht worden bewaakt, is dat bij deze vrouwen zeker niet het geval. Ze stoppen netjes bij het stoplicht, rijden al hoestend en proestend achter een vrachtwagen of oude trekker en voorzien zichzelf van eten en drinken onderweg. Niet zo gek dus, dat de dames er flink wat langer over doen dan de heren in de officiële variant.

Die 3351 kilometer verspreid over 21 etappes is echt niet voor iedereen weggelegd, daarom is er ook de mogelijkheid om alleen met bepaalde etappes mee te fietsen. Dertien vrouwen fietsen de hele Tour en de overige wielrenners rijden enkel een etappe of een gedeelte van de Tour. Bij de etappe die dit jaar vertrok vanuit Bretagne, gingen zelfs 120 dames van start. Als je dan bedenkt dat er in het eerste jaar maar drie vrouwen aan de start stonden, zit er toch een behoorlijke groei in.

Steeds meer bekendheid

Deze vrouwentour heeft een beperkt budget waardoor het er allemaal vrij amateuristisch aan toe gaat. Maar het wielerfenomeen wordt steeds bekender. Onderweg worden de vrouwen steeds steeds vaker aangemoedigd en ook worden er steeds meer eet- en drinkkraampjes ingericht zowel door bekenden als onbekenden. Op de wegen staan bovendien niet alleen de namen van de Tourrijders gekalkt die dag later het parcour afleggen, maar ook komen de dertien dames geregeld hun eigen namen tegen onderweg. Dat houdt de vrouwen op de been.

De dertien vrouwen leggen alle etappes dan ook niet af voor de roem of een zak poen na afloop, maar puur om het dameswielrennen te promoten. Het doel is een vrouwenwedstrijd met evenveel media-aandacht en waardering als mannen krijgen. Dezelfde routes afleggen en evenveel ritten is tot daar aan toe, maar het belang ligt toch echt bij net zo veel waardering.

Dameswielrennen zit dus in de lift. Maar van gelijkwaardigheid is helaas nog geen sprake. Dikke kans dus dat de dertien vrouwen volgend jaar één dag voor de start van de Tour van de France alweer op de fiets zitten en vooruit rijden op de route. En wij kunnen alleen maar hopen dat het vooruit rijden uiteindelijk zal leiden tot een eigen erkende Tour de Rose France!

Benieuwd naar het verhaal van deze dertien vrouwen? Je kan het lezen via de link hieronder!